Ang Sariling Wika

Ang sariling wika ng isang lahi

Ay mas mahalaga sa kayamanan

Sapagkat ito’y kaluluwang lumilipat

Mula sa henerasyon patungo sa iba

Nangangalap ng karanasan, gawi,

Pagsamba, pagmamahal, pagtatangi at pagmithi.

Nais mo bang mabatid layunin ng kanyang puso,

Ang kanyang mga pangarapin.

Mainit na pagmamahal na sa puso’y bunubukal

Kasama ng mahalagang layuning nabubuo sa isipan?

Pakinggan ang makahulugang gintong salita

Na sa kanyang bibig ay nagmumula.

Minanang wikang itinanim sa isipan

Iniwan ng ninuno, tula ng iniingatang yaman

Pamanang yamang di dapat pabayaan

At dapat pagyamanin ng mga paghihirap

Para sa kaunlaran, di dapat masayang

Tulad ng halaman na natuyot at nangalagas sa tangkay.

Minana nating wika’y

Maihahambing sa pinakadakila

Ito’y may ganda’t pino,

Aliw-iw at himig na nakakahalina

Init nito’t pag-ibig mula sa musa

Pagpapahayag ng pagmamahal ay kanyang kinuha.

Wikang Kapampangan, buo ang iyong ganda

Ang himig ng iyong tunog

Tulad ng pagaspas ng bagwis ng mga ibon

Tulad ng awit na likha ng brilyanteng makinang

Tulad ng lagaslas na himig ng tubigan

Tulad ng awit ng malamig na hanging amihan.

Wikang Kapampangan, ikaw ay mahalaga

Sa lahat ikaw ay maikokompara

Ikaw ang mapagmahal at matamis na pahayag ng pag-ibig

Tulad mo’y walang katapusang awit

Ang lahat sa iyo ay tulad ng bumubukang bulaklak.