Ang Magulang ay Magulang (Pabula)

Isang araw, tahimik na naglalaro ang ilang maliliit na kanduli sa tabi ng mga halamang-dagat.

“Huwag kayong masyadong lalayo,” sabi ni Tatay Kanduli. “Kaya pa kayong kainin ng mga kaaway natin,”

“Hindi po kami lalayo, Itay,” sabi ni Unang Munti.

“Dito-rito lang po kami maglalaro, Itay,” sabi naman ni Pangalawang Munti.

“Masyado naming takot si Tatay,” ungol ni Pangatlong Munti. “Akala mo pirming may mangyayari sa atin!”

“Ssshhh!” saway ni Pang-apat na Munti. “Marinig ka…”

“Malayo na si Tatay, hindi na maririnig si Pangatlo,” sabi ni Pangalawang Munti.

“Pero bakit ka ba laging ganyan, ha?” Hinarap ni Unang Munti ang sutil na kapatid. “Galit ka pa sa Tatay, e, tayo na nga ang inaalagaan niya!”

“Bakit si Nanay, hindi katulad niya? Hindi tayo lagging sinasaway?” sagot ni Pangatlong Munti.

“Iba naman si Nanay ,e,” sabi ni Pangalawang Munti. “E, si Tata yang nag-aalaga sa atin buhat daw nang mga itlog pa lamang tayo sa kanyang bibig,hanggang mapisa tayo. At hanggang ngayong kakawag-kawag na tayo.”

“Hus, talagang nerbyoso siya!” sabi ni Pangatlong Munti. “Talagang mas malakas ang loob ni Nanay kaysa sa kanya!”

At biglang sumibad ng langoy si Pangatlo nang makitang susugurin siya ng mga kapatid. Nagtago siya sa kakapalan ng halamang-dagat.

Buhat sa pinagkakanlungan, nakita niyang palinga-linga ang kanyang mga kapatid.

“Bayaan mo nga silang maghanap.” sabi sa sarili ni Pangatlong Munti.”Mahilo sila sa paghahanap! Ayaw na ayaw mapipintasan si Tatay! Asa mo, si Tatay lamang an gaming magulang!”

Nang hindi Makita ng tatlong munting kanduli si Pangatlo, nagsumbong sila sa ama.

“Lumayo po si Pangatlo,” sumbong ni Unang Munti.

“Doon po nagsuot sa makapal na mga halamang-dagat,” sabi ni Pangalawa.

“Hindi po naming makita, kahit hinanap na naming nang hinanap,” sabi ni Pang-apat.

“Bayaan ninyo, ako na ang hahanap sa kanya,” sabi ni Tatay Kanduli, “Diyan lamang kayo…ligtas kayo riyan.”

“Opo, Itay,” pangako ni Unang Munti.

“Hindi po kami aalis ditto,” sabi ni Pangalawang Munti.

“Hihintayin po namin kayo,” sabi ni Pang-apat. At naghanap na si Tatay Kanduli. Ngunit nagalugad na niya ang kakapalan ng mga halamang-dagat, hindi pa rin niya Makita ang pangatlong anak.

“Saan kaya nagsuot ang batang ‘yon?” Nag-aalala na si Tatay Kanduli.

At noon niya nakita ang ilang isdang matutulis ang mga ngipin. Nakanganga. Waring gutom na gutom.

“May hinahabol sila!” at sabay ng kanyang naisip na iyon, binilisan ni Tatay Kanduli ang paglangoy. Naunahan niya ang grupo ng mga tumutugis nang bigla siyang pumailalim sa tubig at saka sumibat na paitaas. Sinabat niya ang hinahabol ng grupo.

At nakita niya ang takot na takot na anak.

Biglang ngumanga si Tatay Kanduli. Kaagad pumasok sa bibig ng magulang ang kakawag-kawag na anak.

Nagpaligid-ligid ang grupo ng mga tumutugis. Ngunit hindi nila nakita ang hinahabol na munting kanduli.

Nagbalik na si Tatay Kanduli sa iba pang mga anak. At nang naroon na, saka ngumanga muli at pinawalan si Pangatlong Munti.

“Tatay, mahal na mahal ko kayo,” sabi ni Pangatlong Munti. “Sa uli-uli po, hindi ko na kayo susuwayin.”